ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ ΦΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ ΦΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Στην Ελλάδα υπάρχουν 7 είδη φιδιών με δηλητήριο. Το φίδι επιτίθεται, μόνο αν απειληθεί και συνήθως όταν κάποιος τα πατήσει ή τα χτυπήσει. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα μέτρα πρόληψης.Τα είδη που συναντάμε στην Ελλάδα είναι.Οθωμανική Οχιά την συναντάμε στην Λέσβο, Χίο, Λέρο, Κάλυμνο, Πάτμο, Σύμη και ΕύροΟχιά Μήλου την συναντάμε Μήλο, Κίμωλο, Πολύαιγο, ΣίφνοΟχιά Των Λιβαδιών την βρίσκουμε σε μερικές περιοχές της ΠίνδουΑστρίτης σε περιοχές της Βόρειας ΕλλάδαςΟχιά Κοινή ζει σε όλη την ΕλλάδαΑγιόφιδο και Σαπίτης σε όλη την Ελλάδα αν και λιγότερο επικίνδυνα από την οχιά.
ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Πρήξιμο και έντονος καυστικός πόνος γύρο από το τσίμπημα.Ερύθημα γύρο από το τραύμα.Αιμωδία και αργότερα παράλυση του δαγκωμένου άκρου.Ναυτία και εμετός.Ασθενικός σφυγμός, χαμηλή αρτηριακή πίεση, αδυναμία.Αιμωδία της γλώσσας και του στόματος.Μαζική εφίδρωση. Πυρετός με ή χωρίς ρίγος. Μυικός τρόμος. Σπασμοί. Διπλωπία. Πονοκέφαλος.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Ακινητοποιούμε το θύμα , ώστε να μειώσουμε (θεωρητικά) το βασικό μεταβολισμό και την εξάπλωση του δηλητηρίου. Δεν κάνουμε καμία περίδεση. Το δηλητήριο κινείται μέσω της λεμφικής κυρίως κυκλοφορίας και η περίδεση , ειδικά αν είναι και ίσχαιμη (δηλαδή με συνοδή απόφραξη των αρτηριών), μπορεί να προκαλέσει μεγάλη ζημιά. Δεν κάνουμε τομές με μαχαιρίδια και δεν αναρροφάμε αίμα από την πληγή (ειδικά με το στόμα!).Η καταστροφή των ιστών και ο πόνος που προκαλείται έτσι, είναι πολύ πιο επικίνδυνα από το 6% του δηλητηρίου που έχει υπολογιστεί ότι απομακρύνεται με τις άνω μεθόδους. Πλένουμε το τραύμα με ήπια αντισηπτικά (π.χ σαπούνι με νερό , οξυζενέ κλπ). Δεν τοποθετούμε πάγο. Δεν δίνουμε στο θύμα να πιει αλκοόλ ούτε ισχυρά παυσίπονα. Φροντίζουμε για την άμεση μεταφορά του θύματος στην πλησιέστερη ιατρική μονάδα.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Το δάγκωμα προέρχεται από δηλητηριώδες φίδι όταν στο σχήμα της πληγής, υπάρχουν δύο έντονα αποτυπώματα δοντιού, και όχι απλές εκδορές, τότε πρόκειται σίγουρα για οχιά και χρειάζεστε ορό.Το δηλητήριο χρειάζεται (σε υγιή οργανισμό) τέσσερις με έξι ώρες για να αποβεί θανατηφόρο.
ΔΑΓΚΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΣΙΜΠΗΜΑΤΑ
Τα τραύματα από ανθρώπινα δαγκώματα, απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή, γιατί αναπτύσσονται λοιμώξεις οφειλόμενες σε πλήθος μικροοργανισμών. Χορηγούνται αντιβιοτικά του τύπου των πενικιλινών, καθώς και αντιτετανικός ορός.Στις περιπτώσεις δαγκώματος από ζώο, εφόσον αυτό είναι (σκυλί, γάτα, λύκος κ.ά.) θεωρείται ότι είναι λυσσασμένο, και αντιμετωπίζεται με αντιλυσσική θεραπεία.Η λύσσα είναι μια μεταδοτική θανατηφόρα αρρώστια. Υπάρχουν αδέσποτα σκυλιά, καθώς και άλλα ζώα, σκίουροι, αλεπούδες, λύκοι, νυχτερίδες, κουνάβια, νυφίτσες, κ.ά., που δεν έχουν εμβολιαστεί και μπορούν να τη μεταδώσουν, τότε γίνεται αντιλυσσικός εμβολιασμός και χορηγείται αντιλυσσικός ορός.
ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ
Οι συχνότεροι τραυματισμοί προέρχονται από τις τσούχτρες, τις σμέρνες, τους σκορπιούς, τους αχινούς, τους κώνους, τις μέδουσες, το κοράλλι της φωτιάς, τη θαλάσσια ανεμώνη κ.λπ. Το οινόπνευμα και η αμμωνία εξουδετερώνουν μόνο τις τοξίνες της μέδουσας.Όλα τα τσιμπήματα ή τα κεντρίσματα από τα θαλάσσια ζώα παρουσιάζουν έντονο, τσουχτερό πόνο και, ελάχιστες φορές, γενικά συμπτώματα, όπως ζάλη, εξάντληση, παράλυση, κράμπα, ναυτία, εμετό ή δύσπνοια.
ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ
Από σκορπιούς Το τσίμπημά τους είναι πολύ επώδυνο και μπορεί να προκαλέσει τοπικό οίδημα και αλλαγή χρώματος στην περιοχή. Ακόμη, είναι δυνατόν να συνοδεύεται από μούδιασμα, ναυτία, πυρετό, δυσκολία στην ομιλία, κράμπες στο στομάχι, σπασμούς και σοκ.Από αράχνες το δάγκωμα γίνεται αντιληπτό έπειτα από 24 ώρες περίπου, ώσπου να αρχίζει να μουδιάζει η περιοχή. Προκαλούνται κράμπες, συσπάσεις των κοιλιακών μυών και δυσκολία στην αναπνοή. Άλλα συμπτώματα είναι: ζάλη, εφίδρωση, εμετός, ναυτία και δερματικό εξάνθημα. Η αντιμετώπιση του πόνου γίνεται με ήπια αναλγητικά. Υπάρχει αντιδηλητηριώδης ορός που χορηγείται με ιατρική συνταγή.Από έντομα Άμεση απομάκρυνση του κεντριού από το δέρμα. Φλεβική ίσχαιμο περίδεση πάνω και κάτω από το τσίμπημα, για να περιοριστεί τοπικά η διάχυση του δηλητηρίου.Επιθέματα πάγου πάνω στο τσίμπημα για την επιβράδυνση του ρυθμού απορρόφησης του δηλητηρίου.